حجت‌الاسلام محمدرضا زیبایی نژاد معتقد است از گذشته از عدم صلاحیت مربی و عدم قابلیت متربی به‌عنوان موانع تربیت یادشده اما باید اعتراف کنیم که متأثر شدن نظام تربیتی ما از نظام تربیتی غیرکاربردی و دور از مکتب اصیل اهل‌بیت(ع) نیز از موانع مهم تربیت صحیح است.

زیبایی نژاد با بیان اینکه هیچ نخ تسبیحی آموزه‌های تربیتی کنونی را به یکدیگر وصل نمی‌کند، افزود: تا زمانی که آموزه‌های تربیتی به هم وصل نشود و به سرچشمه اصلی (عروه الوثقی) متصل نشود، مقصود نظام تربیتی حاصل نمی‌شود.

وی بابیان اینکه عمل صالح با وجود ایمان نتیجه می‌دهد، یادآور شد: نظام تربیتی باید مجرای سیاست‌گذاری‌های خود را بر مبنای توحید ربوبی تنظیم نماید، توحید ربوبی بندگی محض است و در این مقال جایی برای استکبار وجود ندارد.

زیبایی نژاد با تاکید بر اینکه ولایت اهل‌بیت(ع) تجسم زمینی توحید ربوبی است، کسی که وارد محدوده توحید ربوبی شود به ریسمان الهی چنگ زده است، گفت: اگر مقوم نظام تربیتی ما تولی و تبری ولایت اهل‌بیت(س) نباشد، نمی‌تواند اهداف تربیتی و عالی اسلامی را محقق کند.

رییس پژوهشکده زن و خانواده اهمیت تولی و تبری را مورد اشاره قرار داد و گفت: اگر توحید ربوبی در نظام معرفتی فرد نهادینه شود، مفاهیم ارزشی و دینی در وجود آن‌ها رنگ معنایی می‌گیرد.

زیبایی نژاد با تمجید از بسیاری از مواضع و دغدغه جوانان عدالت‌خواه و بیان اینکه جریان عدالت‌خواه نباید سقف عدالت‌خواهی را به مباحث اقتصادی محدود کند، گفت: در کنار عدالت اقتصادی مصادیق بالاتری از عدالت مانند شرک و ظلم وجود دارد که بزرگ‌ترین بی‌عدالتی در زندگی انسان است.

وی بابیان اینکه مفهوم آزادی فقط انجام هر کاری بااراده انسان و بدون دخالت عوامل خارجی به‌مانند تعاریف مکاتب کنونی تمدن غربی نیست، ابراز داشت: دین به دنبال محدودیت آزادی نیست بلکه می‌خواهد انسان را آزاد از هر زنجیر و تعلقی بکند که در پیش روی کمال حقیقی او قرار دارد، بکند.

زیبایی نژاد اضافه کرد: آزادی در نظام معرفتی ربوبی برداشتن موانع کمال و سعادت است، به همین خاطر مهمترین رسالت پیامبران برداشتن موانع و تعلقات مادی و ذهنی برای حرکت انسان در مسیر رشد و پیمودن پله‌های معنوی است.

رییس پژوهشکده زن و خانواده با اشاره به تفاوت ماهوی مفهوم آزادی در آموزه‌های قرآن و مکاتب متکی بر اصالت انسان، ادامه داد: آن مصادیق و موازینی که در مکتب اسلام ناب مصداق آزادی است در منطق مکاتب فردگرا مصیبت و مانع آزادی تلقی می‌شود.